NUHU a.s. DHE SHKAQET E TUFANIT (PËRMBYTJES)                                                                 Nuhu a.s. ështe një ndër pejgamberët e përmendur në Kur'an madje në 43 (dyzet e tri) ajete. Edhe një kaptinë e tërë quhet "Nuh". Populli shumohej dita-ditës dhe shmangej nga rruga e drejtë. Ky popull, pas vdekjes së Idrisit a.s., u largua prej ligjit të besimit hyjnor dhe filloi të adhurojë idhuj të ndryshëm. Perëndia e zgjodhi Nuhun a.s. prej atij populli që t'ua tërheqë vrejtjen dhe t'i drejtojë ata njerëz që ta adhurojnë vetëm një Zot.

Nuhu a.s. u përpoq për një kohë të gjatë që t'i largonte nga besimi në idhuj të ndryshëm, mirepo të gjithë përpjekjet e tij shkuan kot. populli nuk iu përgjigj ftesës së Nuhit, por përkundrazi, e përbuzi dhe e nënçmoi ate. Nuhu thërriste popullin duke i thënë se Perëndia e ka zgjedhur atë vetë qe t'i drejtojë njerëzit në rrugë të drejtë dhe se nuk kërkonte kurrfarë shprëblimi prej tyre. Ai u përpoq t'ua vërtetonte qenien e Perëndisë, duke u treguar shembuj bindës mbi krijimin e foshnjës ne bark të nënës pastaj jetën në këtë botë, vdekjen, krijimin e qiellit, të Tokës, ushqimin, si edhe të gjitha gjërat që shihen mbi tokë. Ata iu përgjigjen duke i thënë se po e tepronte qortimin dhe se nuk largoheshin prej rrugës që ndiqnin, meqë edhe etërit e tyre kishin adhuruar ata idhuj. Pra, nëse je i dërguar nga Perëndia i thoshin t'u sillte ndonjë të keqe që do t'i frikesojnte, Nuhu a.s. iu përgjegj: "E keqja për ju është në duart e perëndisë e jo në duart e mia. Edhe unë jam vetëm i dërguar i Tij, dhe jeta ime është në duar të Tij".

Ai e thërriste popullin në besim të vërtetë kur ishin në ndonjë tubim të haptë, ndërsa ata mbulonin veshët me gishta ose e mbulonin fytyrën me lecka që të mos degjonin se çka e luti Perëndinë që të dënojnte atë popull të padëgjueshëm.

Perëndia e urdhëroi Nuhun a.s. që ta ndërtojë një anije dhe kush kishte fatin të hynte ne të, do të gjente shpëtimin. Ky qe rasti i fundit për shpëtimin e atij populli. Nuhu a.s. ia filloi ndërtimit të anijes dhe po i tregonte popullit se ata që do të vijnë dhe të kërkojnë strehim në të, do të shpëtojnë. Ata që nuk besonin, nisën të talleshin edhe më tepër me të, duke i thënë se ishte çmendur. Ku është deti, e ti ku po e ndërton anijen?!

Kur e përgatiti anijen, Perëndia e urdhëroi   Nuhu a.s., që të fuste në të farniljen e vet si dhe besimtarët e tij dhe prej çdo lloji shtazësh e egërsirash të merrte nga dy sosh, femër e mashkull, kurse bashkëshorten e tij iu urdhërua ta linte në tokë, sepse ajo i takonte grupit te pabesimtarëve. Numri i besimtarëve ishte i vogël, por sa ishin nuk dihet. Në një vend në histori përmendet se ishin gjashtë veta, përpos Nuhut a.s., kurse diku tjetër thuhet se ishin dyzet burra e dyzet gra.

Menjëherë pas mbylljes së anijes, filloi të bjerë shi dhe të shpërthejë ujë nga toka e të mbushej sipërfaqja e saj, derisa anija zuri të lundronte. në Tevrat thuhet se uji është ngritur 15 kutë2 mbi tokë. Vetërn Perëndia e di se ç'sasi uji ka pasur, po dihet se anija ka lundruar mbi uje dhe se është ndalur në kodrën e quajtur Xhudije.

Nuhu a.s, para se të hynte vetë në anije, e thirri edhe të birin, por ai rrinte anash dhe kundërshtonte. Këtë qëndrim të tij na e dëshmon Kur'ani, ku ceken fjalët e Nuhut a.s.:



"O biri im, eja me ne e mos u bëj me ata që nuk besojnë!"

Por ai s'e pranoi thirrjen e babait.

Mospranimi i thirrjes që i beri babai të birit qe shkak i mosbesimit të fjalëve të Nuhut se kush nuk hyn në anije, do të zhdukej. Ai i tha babait: "Unë do të dal në maje të kodrës dhe do të shpëtoj". Mirëpo, kur vërshoi uji,edhe ai u zhduk. Nuhu a.s. dëshironte që fjala e Perëndisë lë shkojë në vend, sepse Perëndia e pat premtuar atij se ai bashkë me familjen e tij do të shpëtonte. Në Kur'an janë të cekur fjalët e tij:

"O Zoti im, djali ësht'ë prej familjes sime dhe premtimi yt është i plotfuqishëm, e Ti je gjykatësi më i drejtë

Perëndia i tërhoqi vërejtjen Nuhut duke i thënë se ai nuk është prej familjes së tij dhe të mos kërkonte një gjë të tillë. Ai që do të dilte jashtë anijes, nuk është prej atyre që u kam premtuar shpëtimin. Pastaj Nuhu a.s. kërkoi falje dhe mëshirë nga Perëndia.

Pas ndaljes së anijes në kodrën Xhudije, dolën që të gjithë nga anija dhe, me bekimin e Perëndisë, u shtuan dhe prej tyre u mbush toka me njerëz.

Thuhet se bijte e Nuhut u shtuan, ndërsa të tjerët, që ndodheshin në anije, jo. Njerzimi u shtua përsëri prej bijve të Nuhut. Prej Samit rrjedhin arabet, hebrenjtë, asirianet, babilonasit dhe feni-kasit, prej Hamit zezakët dhe prej Jafethit raca mongole.